در غم هجر تو گریان و غمینم چکنم

سر شب تا به سحر زار و حزینم چکنم

دانم از درد گران جان بسلامت نبرم

زنهان تیر غمت کرده کمینم چکنم

گفته بودی ز پی ات ناله و زاری نکنم

بی تو ای خلوتی ِ پرده نشینم چکنم

با نگاهی به رخت عاشق و دلبسته شدم

در بر رویت اگر خوش ننشینم چکنم

از ازل تا به ابد کار ِتو غارتگری است

می برد چشم سیاهت دل و دینم چکنم

سحر از بوی تو مستی بکند باد صبا

آخر ای غنچه لب خلد برینم چکنم

ترک منزل مکن ای لاله رخ ِ آینه رو

نشوی گر تو شبی نقش نگینم چکنم

آسمان تیره و تار است و پر از گرد و غبار

جلوه شبها ننمایی به ز مینم چکنم

بسر آمد دگر آن صبر و شکیبایی من

عسل از لعل لبت بوسه نچینم چکنم

آن ترک پریچهره که چون پنجه یِ هور است

بر روی لبش شربتی از آبِ طهور است

سروی که برافراشته چنین از قد و بالا

شبنم ز گلستان وجودش به وفور است

گر چهره گشاید شبی آن شمع دل افروز

بر گرد رخش هاله ای از پرتو نور است

تبلیغ مکرر نکنم ز آن بت چینی

چون جسم پری پیکرش از جنسِ بلور است

چون بلبل مستی که کند نغمه سرایی

اوقات خوشم در بر گل وقت حضور است

دیگر مکنید عیب منِ بیدل حیران

دل در هوس لعل لبش عینِ تنور است

در باغ پر از گل به ره لاله و سنبل

بلبل به غزلخوانی و قمری به سرور است

زاهد دهد از فهم کجش حکم به تکفیر

نفی سخنش کن که همه روی غرور است

گفتم شبی ای مایه ی جان مونس من باش

گفتا عجبم از تو که پایت لب گور است

روزی که رقیبم ز رخ و چشم و لبش گفت

گفتم حفظ اللهِ عسل چشم تو شور است

ﻫــﺮ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐــﻪ به سوی ﺩﻝ ﻣــﻦ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﯼ

کمــرم ﺭﺍ ﭼـــﻮ ﮐﻤــﺎﻥ ﺍﺯ ﺧـﻢ ﺍﺑــــﺮﻭ ﮐﺮﺩﯼ

ﺁن چه ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺗــﻮ ﺷﺪ باعث ﺁشفتگی ام

ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺑﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ بافه ی ﮔﯿﺴﻮ ﮐﺮﺩﯼ

گــذر از شعر و غــزل کردی و با عِطر نفس

دفتر ﺧﺎﻃـــﺮﻩ ﺭﺍ ﺧّـــﺮﻡ ﻭ ﺧـــﻮﺷﺒﻮ ﮐﺮﺩﯼ

بــردی از عشوه گــری از دلـــم آرام و قرار

ﺩﺍﻣـــــﻦ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳـﺮِ ﺯﺍﻧـــــﻮ ﮐـــﺮﺩﯼ

آن همه بوی خوش از دامن پُرچین ﺗﻮ ﺑﻮﺩ

شب ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻫﻢ ﺍﮔـــﺮ ﺑﺎ ﮔﻞِ ﺷﺐ ﺑﻮ ﮐـﺮﺩﯼ

مثل ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬـــﺎﺭﯼ ﮐـــﻪ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﺑــــﻪ ﮐـــﻮﯾﺮ

ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺮ ﻋﻄﺸﻢ ﺭﯾﺸﻪ ﺑﻪ ﻫــــﺮ ﺳﻮ ﮐﺮﺩﯼ

گــرچه بــر روی لبت زل زدم از راه هــوس

خواهشی از تو نکـــردم ﮐــــﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﮐﺮﺩﯼ

زدﯼ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ گوشه ی چشم

مهــــربانو عسلم ﺍﺯ جمبل و جــاﺩﻭ ﮐـــﺮﺩﯼ